an Etruscan family name

gens, gentis, f. [root GEN, gigno, that which belongs together by birth or descent], a race or clan, embracing several families united together by a common name and by certain religious rites; orig. only patrician, but, after the granting of the connubium between patricians and plebeians, also plebeian (syn.: familia, stirps, genus; natio, populus).

Lit.:

Sulla gentis patriciae (sc. Corneliae) nobilis fuit, familia prope jam exstincta majorum ignaviā,

Sall. J. 95, 3:

vera decora, non communiter modo Corneliae gentis, sed proprie familiae suae,

Liv. 38, 58, 3:

L. Tarquitius patriciae gentis,

id. 3, 27, 1:

apud P. Sestium patriciae gentis virum,

id. 3, 33, 9; 6, 11, 2:

cum Marcelli ab liberti filio stirpe, Claudii patricii ejusdem hominis hereditatem, gente ad se rediisse dicerent,

Cic. de Or. 1, 39, 176:

gens Tarquiniorum,

id. Rep. 2, 25 fin.:

Julia,

Liv. 1, 3, 2: L. Tarquinius duplicavit illum pristinum patrum numerum, et antiquos patres majorum gentium appellavit, quos priores sententiam rogabat;

a se ascitos minorum,

Cic. Rep. 2, 20 Mos.; cf. Liv. 1, 35, 6:

ex gente Domitia duae familiae claruerunt, Calvinorum et Aenobarborum,

Suet. Ner. 1; cf. Liv. 2, 29, 4:

patricii minorum gentium,

Cic. Fam. 9, 21, 2; Liv. 1, 47, 7; Capitol. ap. Gell. 10, 20, 5:

anni principio de connubio patrum et plebis C. Canuleius tribunus plebis rogationem promulgavit, qua contaminari sanguinem suum patres confundique jura gentium rebantur,

Liv. 4, 1, 1; cf. id. 4, 2, 5; 10, 8, 9: uti Feceniae Hispalae gentis enuptio, tutoris optio esset, etc., the right of marrying out of her gens, id. 39, 19, 5:

perjurus, sine gente,

i. e. of no family, of vulgar birth, Hor. S. 2, 5, 15; cf. respecting the Roman gens, Dict. of Antiq.

Transf.

In a manner borrowed from the division of the senators into majorum and minorum gentium (v. above): ipsi illi majorum gentium dii qui habentur, hinc a nobis profecti in caelum reperientur, the superior deities (the consentes), Cic. Tusc. 1, 13, 29:

Cleanthes, qui quasi majorum est gentium Stoicus,

id. Ac. 2, 41, 126.—

Poet., like genus and stirps, of a single descendant, offspring of an entire race:

vigilasne, deūm gens, Aenea?

Verg. A. 10, 228 (for which:

Dis genite,

id. ib. 9, 642):

Tirynthia gens est (i. e. Fabius),

Sil. 7, 35:

extrema viri,

the last descendant, id. 2, 185.—

In a contemptuous sense, like our tribe, brood, crew:

si illo die gens ista Clodiana, quod facere voluit, effecisset,

Cic. Sest. 38, 81; so,

Clodia,

id. Q. Fr. 2, 13, 1.—

In the widest sense = genus, the race; gens humana, the human race, Cic. Fin. 5, 23, 65; Hor. C. 1, 3, 26.—

Of beasts, etc., a race, herd, brood, swarm ( poet. and in post-Aug. prose):

intestino bello totae gentes consumuntur,

Col. 9, 9, 6:

quos (equos) in spem statues summittere gentis,

of the race, breed, Verg. G. 3, 73:

utque luat poenas gens haec (i. e. vulpes),

breed, race, Ov. F. 4, 711.—

In a more extended sense (as also genos), a race, nation, people (sometimes more restricted than natio and populus, and sometimes put for them; v. in the foll., and cf. Drak. Liv. 23, 42, 1;

freq. and class.): Qui gentis omnis mariaque et terras movet,

Plaut. Rud. prol. 1: cf.:

nos per gentis disparat,

id. ib. v. 10:

gradus plures sunt societatis hominum. Ut enim ab illa infinita discedatur, propior est ejusdem gentis, nationis, linguae, qua maxime homines conjunguntur: interius etiam est ejusdem esse civitatis,

Cic. Off. 1, 17, 53; cf.:

(Deus) non curat singulos homines... ne civitates quidem... ne nationes quidem et gentes,

id. N. D. 3, 39, 93:

ita nationis nomen, non gentis evaluisse paulatim,

Tac. G. 2:

Suebi, quorum non una gens...propriis adhuc nationibus nominibusque discreti,

id. ib. 38:

atrox in Thracia bellum ortum, omnibus ejus gentis nationibus in arma accensis,

Vell. 2, 98:

omnes exterae gentes ac nationes,

Cic. de Imp. Pomp. 11, 31; cf.:

per omnes gentes nationesque,

Quint. 11, 3, 87;

for which, in an inverted order: exterae nationes ac gentes,

Cic. Font. 11, 25:

aut gentes aut populos,

Quint. 11, 1, 86: inter multas regum gentiumque [p. 809] et populorum legationes, Liv. 45, 19, 1; 45, 22, 8; cf.

in an inverse order: populi et gentes,

Quint. 12, 2, 3:

postquam bello subegit Aequorum magnam gentem et ferocem,

Cic. Rep. 2, 20:

Sabina aut Volsca,

id. ib. 3, 4:

Transalpinae,

id. ib. 3, 9:

Allobrogum,

id. Cat. 4, 6, 12:

Nerviorum,

Caes. B. G. 2, 28, 1:

Germanorum,

id. ib. 6, 32 init.:

Suevorum longe maxima Germanorum omnium,

id. ib. 4, 1, 3;

so of the Etruscan nation,

Liv. 5, 1, 6;

and in a wider sense than populus: non ex iisdem semper populis exercitus scriptos, quamquam eadem semper gens bellum intulerit,

id. 6, 12, 4; 40, 15, 6; 2, 50, 2.—Also for civitas, the inhabitants of a city or town:

Caesar Gomphos pervenit, quod est oppidum primum Thessaliae venientibus ab Epiro, quae gens ultro ad Caesarem legatos miserat,

Caes. B. C. 3, 80, 1:

atqui ad hoc, de quo agitur, non quaerimus gentem, ingenia quaerimus,

Cic. Rep. 1, 37 fin.; cf.:

gladio pugnacissima gens Romani,

Quint. 9, 3, 8; Liv. 5, 48, 3:

Segni Condrusique, ex gente et numero Germanorum,

Caes. B. G. 6, 32, 1:

in illa incorrupta maxime gente Aegyptiorum,

Cic. Rep. 3, 9, 14:

nos plurimis ignotissimi gentibus,

id. ib. 1, 17, 26:

jus gentium,

id. ib. 1, 2, 2; cf.:

quod naturalis ratio inter omnes homines constituit, id... vocatur jus gentium quasi quo jure omnes gentes utuntur,

Gai. Inst. 1, 1.—

In partic.

As a partit. gen., gentium, like terrarum, for the sake of emphasis, in the world, on earth (freq. and class.):

ubicumque terrarum et gentium violatum jus civium Romanorum sit,

Cic. Verr. 2, 5, 55, § 143:

quod ubique gentium est,

id. Rep. 2, 4:

ubinam gentium sumus,

where in the world? id. Cat. 1, 4, 9:

ubi ubi est gentium?

Plaut. As. 2, 2, 21:

obsecro, unde haec gentium?

id. Cist. 4, 1, 16:

ubi tu's gentium,

id. Rud. 2, 5, 11:

quaerit quod nusquamst gentium,

id. Ps. 1, 4, 9:

non hercle quo hinc nunc gentium aufugiam scio,

id. Rud. 3, 5, 44:

ubivis gentium agere aetatem quam, etc.,

Ter. Hec. 3, 1, 4:

an quisquam usquam gentium est aeque miser?

id. ib. 13:

equidem te nisi nunc hodie nusquam vidi gentium,

Plaut. Am. 2, 2, 54:

fratrem nusquam invenio gentium,

Ter. Ad. 4, 2, 1:

abeat multo malo quovis gentium, Quam hic, etc.,

id. Heaut. 5, 1, 55:

res est in manibus: tu autem abes longe gentium,

Cic. Att. 6, 3, 1: nostri turannoktonoi longe gentium absunt, id. Fam. 12, 22, 2:

ah! minime gentium, non faciam,

by no means, Ter. Ad. 3, 2, 44; so,

minime gentium,

id. Eun. 4, 1, 11; id. Phorm. 5, 8, 44.—

Gentes, opp. to the Romans, foreign nations, foreigners (post-Aug. and rare):

maneat, quaeso, duretque gentibus si non amor nostri at certe odium sui,

Tac. G. 33; Auct. B. Hisp. 17 fin. —

In the eccl. fathers, gentes, like ethnos, opp. to Jews and Christians, pagan nations, heathen, gentiles, Lact. 2, 13 fin.; Vulg. Psa. 2, 1 et saep.— Hence the title of Arnobius's work, Adversus Gentes.—

Transf., a region, country (very rare):

ut Aspim aggrederetur, qui Cataoniam tenebat: quae gens jacet supra Ciliciam,

Nep. Dat. 4:

gentes viduatas esse suis cultoribus et desolatas,

Arn. 1, 4.

Hermĭnĭus, a.

Name of an ancient Roman family of Etruscan origin, Liv. 2, 10; 3, 65; Sil. 5, 580.—

A Trojan, Verg. A. 11, 642.—

Herminius mons, a mountain range of Lusitania, Hirt. B. Alex. 48; Suet. Caes. 54.

Hermĭnĭus, a.

Name of an ancient Roman family of Etruscan origin, Liv. 2, 10; 3, 65; Sil. 5, 580.—

A Trojan, Verg. A. 11, 642.—

Herminius mons, a mountain range of Lusitania, Hirt. B. Alex. 48; Suet. Caes. 54.